Escoitade con moita atención, pois o que vos imos contar neste conto, aconteceu fai moito, moito tempo.
Explicaremos o día que naceu a Terra.
As dúas irmás maiores, a Lúa e o Sol, brillaban de alegría ante o nacemento da súa irmá pequena.
A Lúa era a maior das irmás e, como o cabelo das persoas maiores, brillaba cunha refulxente cor prateada. O Sol brillaba forte tamén, pero irradiaba cunha cor dourada, coa forza da xuventude.
Estaban moi contentos e pensaban que a súa nova irmá lles eclipsaría cun novo brillo, iluminando todo o firmamento.
Pero isto non foi así. A Terra naceu fría e escura. Tampouco se comunicaba coas súas irmás. A Lúa e o Sol choraron tanto que crearon os nosos ríos, mares e lagoas na Terra.
Temían que a Terra se asustara, xa que non tiña luz. Polo tanto, decidiron brillar sobre ela.
Durante milleiros de anos, a Terra viuse arroupada polo amor das súas irmás. Durante o día, o Sol iluminaba e, pola noite, brillaba a Lúa.
A medida que pasaban os anos, o Sol comezaba a preocuparse pola Lúa.
Pensaba: “non é tan forte coma min, os seus raios non son tan potentes. Se lle pasa algo… quedarei so no universo”.
Como estaba moi preocupada, díxolle á Lúa:
Ola Lúa, non será mellor que descanses un pouco? Non estás cansada? Xa me encargo eu de dar luz á Terra. Non te preocupes, quizais te veña ben descansar e parar.
En cambio, a Lúa contestou:
Tranquilo! Estou moi ben! Síntome útil, gústame darlle luz á nosa irmá e poder axudar. Entre os dous facémolo moi ben.
Pero o Sol, ao longo dos anos, insistía:
Para un pouco, Lúa. Non ves que te falta forza? Cústache moito. Non cres que deberías descansar?
Ao final, a Lúa dixo:
Vale. Vou tomar un tempo de descanso, coma ti dixeches.
Finalmente, a Lúa cedeu, apagou a súa luz e foise durmir. Mentres tanto, o Sol pensou: “Eu farei o traballo dos dous. Irradiarei dobre brillo”.
Pero o Sol comezou a notar a fatiga. Sentiu que era demasiado traballo brillar día e noite e, sobre todo, botaba de menos á súa irmá, a Lúa, poder falar con ela, escoitar as súas palabras cheas de sabedoría, coñecemento e alento.
Finalmente, chegou o momento de espertar á Lúa.
O Sol chamouna:
Lúa! Esperta! Xa está!
Por segunda vez, gritoulle:
Lúa!! Esperta!!
Nada… O Sol, asustado, berrou tan forte, que explotaron moitos raios do Sol, que se desfixeron en miles e miles de cachiños de luz, que son as nosas estrelas…
Por fin, a Lúa abriu os ollos, e dixo cunha voz delicada e tremente:
Déixame descansar, irmán. Estou maior, non brillarei máis. Non podo volver acender as miñas luces de novo.
O Sol suplicoulle que se levantara, pero a Lúa non se sentía con forzas, e alí quedou, quieta. O Sol estaba afundido. Tiña vergoña do ocorrido, a razón pola que a Lúa deixara de brillar, e sentiu moito rubor. Por iso, o amencer e o solpor da Terra, tínguense de cor carmesí.
O Sol atópase só. Durante o día, brilla sobre á Terra. Pola noite, brilla sobre a súa irmá maior, a Lúa, mentres esta durme. Por iso, pola noite, vemos como se move e se arrola a Lúa no ceo estrelado.
Esta carga do Sol é moi pesada, e será así por sempre. Incluso os máis poderosos, cánsanse. Por iso, temos o verán, que brilla máis forte, e o inverno, no que a luz do Sol é máis suave.
Comentarios
Publicar un comentario